|
||||||||
Dat ‘So Many Roads’ als album titel, hier via de tekening op de hoes verwijst naar de vele wegen die muzikanten afleggen, ook lyrisch bedoeld is, laat ik hier nog even in het midden. Met ‘So Many Roads’ maak je kennis met de Oostenrijks-Amerikaanse samenwerking van (de) Hermann Posch (Blues Band) en de zanger-gitarist Zach Prather, die wat de naam misschien niet laat vermoeden, uit Chicago afkomstig is. De Hermann Poch Blues Band bestaat uit Hermann Posch (zang, gitaar), Tom Hornek (keyboards), Conny Schlegl (bas) en Michael Strasser (drums). Hermann Posch is geboren in 1961 in Mürzzuschlag, Stiermarken. Daar groeide hij op met zeven broers en zussen, van wie sommigen ook muziek maakten en hem blues- en rockmuziek leerden. In zijn vroege jeugd kwam hij in aanraking met de muziek van Johnny Winter, even later behoorden de "oude" blues mannen als Muddy Waters, Robert Johnson en Sunny Terry tot zijn eerste muzikale invloeden. In 1982 richtte Hermann, samen met drie van zijn broers, zijn eerste band, de Coldriver Band op. Na de dagen van de Coldriver Band volgden talloze muzikale solo-, band- en samenwerkingsprojecten die Hermann Posch maakten tot wat hij nu is. Nog dit, het Hermann Posch duo nam deel aan de finale van de EBC 2015, waar Doghouse Sam & his Magnatones België vertegenwoordigden. Zach Prather werd in 1952 in Chicago geboren. Al op zijn zestiende speelde hij gitaar en drums in clubs in Chicago en verscheen hij op een single van de grote soulzanger Curtis Mayfield. In de daaropvolgende jaren speelde hij ook met grootheden als Etta James, Screaming "J" Hawkins, Margie Evans, Luther Allison en Mick Jagger. Het belangrijkste voor zijn carrière was Willie Dixon, de geweldige blues bassist van Muddy Waters en Chuck Berry, die het talent van de jonge Zach herkende en hem drie jaar onder zijn hoede nam. Dixon produceerde Prather's eerste blues-cd. Na de dood van Dixon in 1992 verhuisde Prather naar Europa. Eerst naar Parijs, waar hij in 1993 ook zijn eerste cd ‘Never My Love’ in Europa uitbracht, daarna, naar Luzern. ‘So Many Roads’ is de eerste “live” samenwerking in een opnamestudio van Posch en Prather. De titelsong, waarmee beiden het album openen, is de toonzetter waarbij het relaxte dat ervan het nummer uitgaat, ook in de overige nummers terug te vinden is. “Moaning Blues” is een broeierige, traag voortsluipende blues met jammerende samenzang en een zacht snijdende slidegitaar. De klassieker “Rollin’ and Tumblin’”, een bluesnummer dat in 1929 voor het eerst opgenomen werd door de Amerikaanse zanger/gitarist Hambone Willie Newbern, krijgt een swingende update met overtuigende bluesy zang van Zach Prather. Ook op “Jim Crow” doet Prather de zang, waarbij de traagheid en het ritme van het nummer ongewild ergens wat aan Willie Dixon’s “Spoonful” doet denken. Erg soulvol, wat Marvin Gaye-achtig klinkt “Out Of My Life” en, de rauwe boogie “Devil’s Woman” niet aan JL Hooker linken, is quasi onmogelijk. “Livingroom Blues” doet je in rondjes draaien en het intiem klinkende jazzy “Yellow Moon” (met een knappe piano solo van Tom Hornek) doet je dan weer aan de Van Morrison song “Moondance” denken. Na nog twee blues shuffles “Far Behind” en “Whiskey Drinking Woman”, beiden ontspannen en slepend, blijft er nog de afsluiter over. “Lighthouse” is een soul/blues ballade van Bruce Fisher, die o.a. voor Billy Preston schreef. Hermann Posch en Zach Prather bewijzen dat ervaring en veelzijdigheid muzikaal tot buitengewone samenwerkingen kan leiden, waarbij landsgrenzen overschrijden worden. Hoe zo’n gezamenlijk project dan klinkt, hoor je op hun ‘So Many Roads’. “ Hermann Posch und Zach Prather beweisen, dass Erfahrung und Vielseitigkeit musikalisch zu außergewöhnlichen, grenzüberschreitenden Kooperationen führen können. Wie ein gemeinsames Projekt dann klingt, hören Sie auf ‘So Many Roads’… " (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Hermann Posch (Blues Band*):
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
